Mijn naam is Judith en ik ben 32 weken zwanger.
Ik voel me super goed, eigenlijk heel de zwangerschap al. Natuurlijk heb ik ook last van allerlei zwangerschapskwaaltje, maar ja dat hoort erbij. Mijn lichaam is een klein mensje aan het maken, hoe bijzonder is dat. Ik werk fulltime als businesspartner en ga nog steeds graag CrossFitten, tot twee weken geleden tenminste toen voor iedereen de sportscholen ineens gesloten werden.
Ook wij in Nederland zijn beland in de gekte die Corona heet, met alle gevolgen van dien. In het begin dacht ik dat alles wel los zou lopen, maar inmiddels kunnen we niet anders dan het heel serieus nemen. De maatregelen die getroffen worden raken iedereen, het ene verhaal is nog schrijnender dan de ander. Alle dingen die wij vaak voor normaal hebben aangenomen, zijn ineens niet meer zo. Alle zaken die je houvast geven voor je toekomst worden ineens geannuleerd. Ouderen en hulpbehoevende die uitkijken naar een bezoek, kinderen die uitkijken naar een eindexamen of een schoolmusical, afspreken met vrienden en familie, zieke mensen die alleen zijn, mensen die überhaupt alleen zijn. Of ondernemers die ineens hun volledige omzet weg zien vallen, en daarmee ook hun volledige inkomen, mensen in de zorg die ineens te maken krijgen met een pandemie en zo mis ik nog tal van andere voorbeelden. Je wilt steun bieden en krijgen in onzekere tijden maar dat kan niet op de manier zoals wij dat gewend zijn. Een knuffel of een schouderklop of simpelweg een hand schudden zit er niet meer in.
Ook ik merk dat ik hierdoor geraakt wordt. Uiteraard is het hetbelangrijkste dat ik gezond blijf, en neem daarom de maatregelen ook serieus. Ik ben nu nog bewuster aan het bewegen, gezond aan het eten en heel veel mijn handen aan het wassen.
Maar af en toe ben ik ook verdrietig.
Ik had de komende weken toch anders voorgesteld. Nog fijne dingen doen met alle lieve mensen om me heen. Nog een keer lekker uiteten of een weekendje met mijn vriend weg. Of mezelf een keer laten verwennen bij de schoonheidsspecialist tijden mijn verlof, nog een keer shoppen voor de kleine en trots mijn buik showen aan iedereen die het ook maar wil zien. Alles eraan doen om voor zover mogelijk mezelf mentaal voor te bereiden op de bevalling, iets wat denk ik voor elke vrouw een heel spannend en onzeker moment is.
Eerst maakte ik me zorgen over hoelang het zou duren, hoeveel pijn het zou doen en of ik in zou scheuren. Nu maak ik me zorgen of mijn vriend er wel bij kan en mag zijn en dat ikzelf ook niet ziek ben. En dat de kleine uk gezond (lees zonder corona) ter wereld komt. En als dat dan gelukt is, moet dat ook nog zo blijven, wat misschien wel betekend dat er geen kraambezoek mag komen. Of dat ik of mijn vriend niet eens met de kleine mogen knuffelen.
Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat de gezondheid van ons kindje boven alles gaat, en zal daar ook alles aan doen. En er zijn ook tal van voorbeelden die veel schrijnender zijn, dan waar ik me nu zorgen om maak. Dus ik kan het ook vaak wel in perspectief plaatsen.
Er staat iets heel bijzonders te gebeuren, iets waar ik al heel lang naar uitkijk dus ik tel mijn zegeningen, maar stiekem ben ik af en toe toch een beetje verdrietig om.
